Aitara

In de zomer van 1993 kwam de Finse band Värttinä naar aanleiding van hun cd-release voor een kort, maar wervelend bezoek naar Nederland. Ze stonden op het World Roots Festival in de Melkweg, op het Oerol-festival, openden Mundial in Tilburg en deden daarnaast nog enkele cluboptredens. Hun bezoek was zo kort dat sommigen pas ontdekten hoe bijzonder Värttinä was toen de band al weer weg was. Inmiddels bereikten de verkoopcijfers verrassende hoogtes en liet de Nederlandse en Vlaamse pers zich vrijwel unaniem lovend uit over het album Seleniko. De vraag naar nieuwe concerten van deze Finse band bleef toenemen. Na ruim anderhalf jaar is er dan de opvolger Aitara. Het meest opvallende element wordt nog steeds gevormd door de messcherpe stemmen van de vier zangeressen. Muzikaal is er ondertussen weer het een en ander veranderd. Terwijl op de vorige albums de vijf-persoonssterke begeleidingsband vooral op de achtergrond bleef, zijn zang en instrumentale begeleiding nu veel meer geïntegreerd. De arrangementen zijn veel gevarieerder en avontuurlijker geworden, met duidelijke jazzinvloeden, hier en daar wat Balkaninvloeden en af en toe een snufje dance. Het materiaal bestaat nu niet meer grotendeels uit traditionele liederen uit Karelië, maar is vrijwel geheel zelf geschreven; voor buitenstaanders echter nauwelijks te onderscheiden van het traditionele repertoire. Het gezaghebbende blad FolkRoots noemt Värttinä samen met Zap Mama als indrukwekkendste nieuwe band. En inderdaad, met name de vier zangeressen vertegenwoordigen de nieuwe generatie jonge vrouwen: sterk, dynamisch, compromisloos en met volle inzet voor datgene wat voor hen belangrijk is.